Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Το "έβδομο" ανακοινωθέν Γιάννης Πέτσας


για αρχή.. να το πάρετε.. ακόμα κι αν δε το διαβάσετε.. θα καταλάβει τρία ακόμα εκατοστά στη βιβλιοθήκη σας.. και την εγχώρια εκδοτική προσπάθεια θα ενισχύσετε.. και εμείς οι ξυλουργοί θα έχουμε δουλίτσα αυτούς τους χαλεπούς για την οικοδομή καιρούς.. όσοι εκ πεποιθήσεως ή λόγω της δύσκολης καθημερινότητας δε διαβάζετε.. και βρεθήκατε εδώ κατά λάθος.. ελπίζω να διαβάσατε ως εδώ.. αλλά μπορείτε να αποχωρίσετε. ελοχεύει σοβαρός κίνδυνος ανίας παρακάτω..

μια και το περιμέναμε.. και βιαζόμουν να το πιάσω στα χέρια μου.. παρέκαμψα το αρχικό σχέδιο αγοράς του από το ίντερνετ και πήγα και το παρέλαβα αυτοπροσώπως από τον εκδοτικό οίκο.. μπήκα στο μετρό της επιστροφής.. κι άρχισα αμέσως την ανάγνωση..

διαβάζω ότι βρεθεί μπροστά μου.. και δεν έχω ανάγκη να κατατάσσω. αλλά δε μου θύμισε κάτι άλλο.. ούτε καν σε κάποιο είδος μπόρεσα να το τοποθετήσω.. που εγώ το εξέλαβα σα μια πολύ καλή αρχή..

οι πρώτες σελίδες ήταν δύσκολες.. μέχρι να μπω στο κλήμα.. δυσκολεύτηκα να το δω σα μυθιστόρημα.. προχωρούσα σα να διάβαζα τις περιγραφές μου.. για κάποιο όνειρο.. τόσο ζωντανό.. και με τόσα στοιχεία από την πραγματικότητα... που πολλές φορές ενώ υπάρχει κάπου πίσω η πληροφορία ότι είναι όνειρο.. παραμένει πιό πραγματικό από την ίδια την πραγματικότητα.

ενώ η πλοκή ακολουθούσε μια πορεία κάποιες φορές σουρεαλιστική.. παρέμενε πιθανή.. ως και η μόνη πραγματική.. οι εικόνες που μου έβγαζε ήταν από υπερρεαλιστικά κόμικ που μου άρεσαν την δεκαετία του 80..

με οδήγησε σε μια συνήθεια που νόμιζα ότι έχω κόψει.. να κρατώ σημειώσεις από τις σκέψεις που μου προκαλούσε.. το είχα σταματήσει.. μια και ποτέ δεν έβρισκα τον χρόνο να τις ξανακοιτάξω.. έτσι και τώρα δε τις ξανακοίταξα.. ίσως αργότερα..

γενικά όταν μπαίνω σε μια ιστορία με επιτυχία.. όλο το εικοσιτετράωρο. ένα μικρό κομμάτι του μυαλού μου βρίσκεται πάντα και ζεί μέσα στην ιστορία.. και η επιτυχία ενός έργου είναι ευθέως ανάλογη της σύγχυσης που μου προκαλείται όταν τε λιώνει.. μένω ανερμάτιστος. και τώρα τι;.. σαν ένας θάνατος.. ευτυχώς πάντα βρίσκω μια ιστορία ακόμα να μπω.. μια ζωή ακόμα..

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Κι εσύ Ελληνας ρε; Βασίλειος Χριστόπουλος



το αγόρασα χωρίς να ξέρω το συγγραφέα. το κάνω τελευταία.. με ιντρίγκαρε ο τίτλος.. διάβασα το οπισθόφυλλο.. διάβασα μερικές σειρές τυχαία εδώ κι εκεί..
ακολουθεί την ιστορία δύο οικογενειών από το τέλος του προπερασμένου αιώνα ως σήμερα.. για μυθιστόρημα.. είναι πολύ πιό ζωντανό και πιστευτό από την επίσημη ιστορία..